Jednak ojciec Jigoro – Kano Jirosaku Kireshiba – ze względu na to, że nie był najstarszym synem, nie przejął rodzinnego interesu. Zamiast tego został kapłanem shinto i jednocześnie urzędnikiem, przez co miał wystarczające wpływy, aby umieścić swojego syna na Uniwersytecie Tokijskim w 1877. Był bardzo dobrym studentem. W 1882 uzyskał tytuł profesora nauk politycznych i ekonomii, a następnie zaczął pracować jako wykładowca w elitarnej szkole Gakushuin w Tokio.

Kano, jako młodzieniec, nie był silny ani duży (w wieku 20 lat ważył nie więcej niż 45 kg), przez co często mu dokuczano. Za namową przyjaciela rodziny Nakai Bansei'a (członek gwardii szoguna) zaczął trenować ju-jitsu. Jednak napotkał trudności ze znalezieniem odpowiedniego nauczyciela. Po znalezieniu odpowiedniej dla siebie szkoły – Tenjin Shin'yō-ryū – Jigoro rozpoczął systematyczny trening, a w wieku 21 lat zdobył tytuł "shihan" (mistrz) i stał się asystentem instruktora, który jednak niedługo potem zachorował i zmarł. Kano znalazł inną szkołę – Kito Ryu, w której większy nacisk kładziono na walkę niż na układy formalne kata.

 

 

 


W międzyczasie Kano zaczął opracowywać własne techniki i udoskonalać te już mu znane. Opracował takie techniki jak: Kata Guruma czy Uki Goshi. W wieku 22 lat zaczął prowadzić własną szkołę walki w świątyni buddyjskiej w Kamakurze. Dwa lata później szkoła ta zostanie przeniesiona, nazwana Kodokan i stanie się pierwszą, a zarazem największą szkołą judo na świecie. Z początku styl ten był znany jako Kano Jiu-Jitsu bądź Kano Jiu-Do. Wśród pierwszych uczniów mistrza najbardziej znani są: Yoshitsugu (Yoshiaki) Yamashita - przyszły trener prezydenta Theodore'a Roosevelta, Tsunejiro Tomita - autor powieści judo "Sugata Sanshiro" oraz Sakujiro Yokoyama - znany w swoich czasach jako "Diabeł Yokohamy". Drugim dojo w Japoni stał się dom Yajiro Shinagawy, oddany do dyspozycji Kano w trakcie jego nieobecności w Japonii. Dojo to posiadało 40 mat do treningu. Jednak do 1889 roku ilość adeptów judo nie przekraczała nadal 100. W trakcie treningów Jigoro zasłynął jako bardzo wymagający trener. Preferował on techniki tachi-waza (stojąc) od ne-waza (parter) aczkolwiek jego uczniowie i asystenci trenowali również bardzo intensywnie ne-waza aby być w stanie pokonać rywali z ju-jitsu.

Jigoro od 1885 (mając 25 lat) sprawował funkcję dyrektora elitarnej szkoły Gakushuin, kładąc podstawy nowoczesnej edukacji w Japonii. W 1892 roku wyjechał do Chin ustalając z tamtejszym rządem umowę umożliwiającą naukę chińskim studentom w Japonii. Równolegle, aż do roku 1894 osobiście zarządzał sprawami szkoły judo, kiedy to założył Radę Kodokanu.

W 1891 Jigoro ożenił się z Sumako, najstarszą córką Seisei Takezoe - ambasadora w Korei. Mieli dziewięcioro dzieci - sześć córek i trzech synów, w tym Risei, który stanie się głową Kodokanu oraz Japońskiej Federacji Judo.

We wrześniu 1889 roku Jigoro Kano wyjechał na wielkie tournée po Europie w celu propagowania judo. W 1909 Kano stał się aktywnym członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, a w 1912 pojechał jako gość na olimpiadę w Sztokholmie - pierwszą w której uczestniczyła Japonia. Brał też udział w każdej następnej aż do olimpiady w Berlinie w 1936 roku.

Przed wybuchem I Wojny Światowej dojo judo zostały założone w USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Kanadzie, Indiach, a także w Rosji, Chinach i Korei. W 1911 roku Rosjanin Oshichenikow odwiedził Kodokan i spędził tam 6 miesięcy trenując, uzyskując stopień nidan. Do Rosji wrócił 1917 i zaczął uczyć judo rosyjskie wojsko oraz tajną policję. Stał się również współzałożycielem rosyjskiego sportu - Sambo - którego techniki opierają się w dużej mierze na judo. Ze względu iż do Kodokanu uczęszczało dużo osób z zagranicy- głównie żeglarzy i zamorskich kupców, zostało napisanych dużo książek i artykułów w różnych językach.

W 1935 Kano dostał nagrodę Asahi za wybitny wkład w rozwój sztuki, nauki i sportu. W 1938 roku wyjechał na spotkanie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Kairze i udało mu się wypromować Tokio jako miejsce na następną olimpiadę w 1940 roku. W jej trakcie pierwszy raz miało zostać pokazane judo ale jeszcze nie jak sport olimpijski. W drodze powrotnej z tego spotkania, 4 maja 1938 roku, Kano umarł na zapalenie płuc na pokładzie statku Hikawa Maru. Miał 78 lat.

Do 1952 roku judo trenowało ponad 6 milionów ludzi w ponad 30 krajach na całym świecie.

W 1964 roku Judo stało się dyscypliną olimpijską dla mężczyzn. Pod naciskiem amerykańskich kobiet, od 1988 judo stało się też sportem olimpijskim dla nich. Sport ten stał się jednym z najpopularniejszych sportów walki na świecie.